Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία επέλεξε να καταφύγει στην κάλπη για να εκλέξει την ηγεσία και την Κεντρική του Επιτροπή; Σε αυτό το ερώτημα οι πολιτικοί μας αντίπαλοι και εχθρικά μέσα ενημέρωσης έχουν δώσει, εκ του πονηρού, μια πλειάδα απαντήσεων. Άλλοι μας κατηγόρησαν ότι αντιγράφουμε τα κόμματα του παλαιού δικομματισμού, άλλοι ότι ο πρόεδρος ήθελε μόνο να ενισχύσει το προφίλ του, ενώ άλλοι πάλι έγραψαν ότι το συνέδριο αποτέλεσε αφορμή εσωκομματικού ξεκαθαρίσματος. Τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει και παρακάτω θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.
Η ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ το 2015 ήταν το αποτέλεσμα μιας πρωτόγνωρης κρίσης του πολιτικού συστήματος της χώρας που προκλήθηκε από την διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής. Η πρωτόγνωρη συρρίκνωση των εισοδημάτων των Ελλήνων πολιτών οδήγησε τους παραδοσιακούς εκφραστές τους, τα κόμματα του τότε δικομματισμού, σε κατάρρευση και την κοινωνία σε αναζήτηση εναλλακτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, αναλαμβάνοντας κυβερνητικές ευθύνες προσπάθησε και πέτυχε να βγάλει την χώρα από την συνθήκη της δημοσιονομικής εποπτείας. Το παραπάνω όμως εγχείρημα πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες ακραίων πιέσεων από τον διεθνή παράγοντα και λυσσαλέας αντιπαράθεσης με το εγχώριο μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο. Αυτό, αναπόφευκτα, έφερε σε δεύτερη μοίρα το εγχείρημα της κομματικής οικοδόμησης και δημιούργησε ελλείψεις στον τρόπο με τον οποίο τα στελέχη της τότε κυβέρνησης αφουγκραζόταν της ανάγκες και τους προβληματισμούς της κοινωνίας.
Οι εκλογές του 2019 επιβεβαίωσαν, παρά την ήττα, την θέση που πλέον κατείχε ο ΣΥΡΙΖΑ στο νέο πολιτικό τοπίο της χώρας. Εξ αρχής, λοιπόν, ως στόχος για όλες και όλους μας τέθηκε η ανασυγκρότηση του κόμματος έτσι ώστε να αντιστοιχηθεί η εκλογική του επιρροή με την οργανωμένη του βάση. Το εγχείρημα αυτό είναι και ήταν εξαιρετικά πιο σύνθετο, από την απλή εγγραφή νέων μελών. Γιατί, προσπαθώντας να ανασυγκροτήσει την βάση του ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σήμερα καλείται να επιτύχει δύο πράγματα: Πρώτον, να δημιουργήσει νέους τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας και μάλιστα σε μια εποχή που οι παραδοσιακοί φορείς συλλογικής εκπροσώπησης, συνδικάτα, αγροτικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, επαγγελματικές ενώσεις κλπ. διέρχονται και οι ίδιοι κρίση. Και δεύτερον, να δημιουργήσει νέους τρόπους συμμετοχής στην εσωκομματική ζωή ώστε αυτή να καταστεί ελκυστική, κυρίως για τους νέους και τις νέες της παραγωγικής ηλικίας, που βιώνουν τις συνέπειες της ακραίας ελαστικοποίησης των όρων της εργασιακής ζωής.
Υπό το παραπάνω πρίσμα, οι εκλογές στις 15 Μαΐου – και σε αντίθεση με ανάλογες διαδικασίες άλλων πολιτικών οργανισμών – είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα επικοινωνιακό γεγονός. Είναι ένα κάλεσμα για συστράτευση. Και πάνω από όλα, είναι ένα κάλεσμα για συμμετοχή. Και αυτή η συμμετοχή είναι και το επίδικο για όλες και όλους εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Πρώτη δημοσίευση pagenews.gr